Kościół powstawał w latach osiemdziesiątych, podobnie jak wiele innych obiektów budowanych na nowych osiedlach. Lubelska świątynia na osiedlu Tatary z kilku powodów jest szczególna.
Z zewnątrz poza imponującą bryłą, uwagę przykuwa fasada wejściowa, którą tworzy ogromny witraż przedstawiający Matkę Bożą. Atuty architektoniczne związane z kształtowaniem strefy sacrum odnajdziemy jednak przede wszystkim we wnętrzu kościoła.
Po wejściu do środka od razu widzimy, że całość wnętrza podporządkowana została ukazania prezbiterium, jako szczególnej strefy sacrum. Nad wszystkim góruje drewniany sufit zbudowany z elementów, które przypominają falujące liście. Na wieńczącej prezbiterium ścianie widzimy płaskorzeźbą w kształcie wznoszącej się wzwyż zwycięskiej litery „V”, z płomieniami, które symbolizują ogień ducha. Ściana ta wyrasta ze schodów, które prowadzą do tabernakulum, uformowanego w trzech złotych wrzecionach połączonych w najszerszym miejscu, w którym znajduje się Najświętszy Sakrament.
Ważnym elementem w miejscu Słowa jest marmurowy krzyż. Ołtarz z kolei odcina się bielą na tle kaskady schodów, wykonanych w brązie kieleckich marmurów.
Układ balkonów chóru symetrycznie okala całą świątynię. Pod chórem z jednej i z drugiej strony znajdują się dwie kaplice zespolone z nawą główną.
